चेक-इन गरेपछि, म सोफियाको होटेलमा लिफ्टमा दुई जना केटीहरू भेटें, जो नेपालीमा कुरा गरिरहेका थिए। जब म उनीहरूतिर बढें, उनीहरूले मलाई न्यानो मुस्कानले स्वागत गरे। विस्तारै, म अरु पाँच केटी र एक जना केटासँग पनि भेटें। कोही रेस्टुरेन्टमा काम गर्छन् भने कोही होटेलका अन्य क्षेत्रमा। उनीहरू सबै नेपालबाट एक महिनाअघि मात्र आएका रहेछन्, र मलाई अचम्म लाग्यो कि उनीहरू होटेलको परिसरबाहिर पनि गएको रहेनछन्। उनीहरूको सम्झौतामा नि:शुल्क बसोबास र खाना समावेश छ, तर चिन्ताजनक कुरा यो हो कि उनीहरूलाई आफ्नै पासपोर्ट राख्न दिइएको छैन। होटेल प्रशासनले उनीहरूको पासपोर्ट राख्छ र केवल वार्षिक दुई हप्ताको छुट्टीमा मात्र फिर्ता गर्छ।
उनीहरूसँग कुरा गर्दै जाँदा, मैले थाहा पाएँ कि भिसा पाउनका लागि उनीहरूले कति दुःख पाए। यद्यपि उनीहरूले नेपालमा रहेको स्थानीय एजेन्टलाई ८-१० लाख नेपाली रुपैयाँ तिरेका थिए। अझ अचम्मको कुरा, उनीहरूको मासिक तलब मात्र करिब ५०० युरो रहेछ। तीमध्ये एक केटीको आँखा संक्रमण भएको थियो तर उनलाई अस्पताल लाने गरिएको रहेनछ। मैले उनलाई आज सहरको कुनै फार्मेसीबाट औषधि खोज्ने आश्वासन दिएँ।
उनीहरूको अनुहारमा मैले चिन्ता र असन्तुष्टि स्पष्ट देख्न सक्थेँ। उनीहरू आफूलाई असुरक्षित र अन्यौलपूर्ण महसुस गरिरहेका छन्। मलाई थाहा छ, सुरुवातमा हरेकलाई कठिन समय हुन्छ, र उनीहरू पनि त्यही परिस्थितिमा छन्। मैले उनीहरूलाई केही समय धैर्य गर्न आग्रह गरें र सबै कुरा ठिक हुने विश्वास दिलाएँ। विशेष गरी “मन कुमारी” का सबै शंका चाँडै अन्त्य होस् भन्ने मेरो आशा छ, र मन कुमारीसँगै सबैले भविष्यमा सफलता प्राप्त गर्न सकून्।